سال پیش در چنین روزهایی مدرسه علوی تهران، محل تحویل شکنجه گرانی بود که از سوی مردم یا مبارزانی که آنها را می شناختند، دستگیر می شدند. آنان معمولا به رغم هیاهو و عربده جویی‌های روزهای قدرت، در برابر مردم خود را می باختند و تقصیر را به ارباب خویش حوالت می‌کردند! بسیاری از ایشان در مقام دفاع، هر آنچه از ناسزا می‌شناختند، نثار شاه و خاندانش می‌ساختند و در پیشگاه ملت، عذر خواه بودند. آنچه پیش روی دارید، جلوه‌هایی از آن روزهاست.
